Mantelzorg: Florence of Assepoester?

En toen was ik opeens mantelzorger. Niks mooie reis naar Nieuw-Zeeland eind 2010, maar een dagelijkse autorit naar het VU Medisch Centrum. Daar lag echtgenoot M. na een zware hersenbloeding; we werden er volledig door verrast. Twee ziekenhuizen, een revalidatiecentrum, een psychiatrische instelling en een verzorgingshuis verder kwam hij weer thuis.

24/7 zorg

Daar zat ik. Van nature geen Florence Nightingale, maar wel belast met een bijna 24/7 zorg aan een chronisch zieke patiënt. Ik voelde me meer een Assepoester die gedwongen binnen zat, terwijl de rest van de wereld vrolijk doorleefde. Overtrokken, ja vast, maar toch. Ik trok het uiteindelijk niet in m’n eentje: er moest hulp komen. De weg vinden in het zorgaanbod was een hele toer, maar de hulp kwam. Van een goed team professionele thuiszorgdames, een psychiater en psycholoog, familie en vrienden. Nu, meer dan tien jaar na de fatale datum, kan ik zeggen dat het redelijk goed is geregeld. En gelukkig gaat de chronisch zieke met kleine stapjes soms nog steeds vooruit (en heeft hij zijn humor behouden).

Zorgblog

In een zorgblog schrijf ik af en toe mijn frustraties van me af. Want die zijn er zeker ook! Maar je leest er ook tips en informatie over mantelzorg die je misschien helpen als je zelf plotseling voor deze ingewikkelde taak komt te staan.