Terugblik op een feestmaand

Een volvulus, kent u die uitdrukking?
Ik in ieder geval niet. Tot 1 december 2020, als echtgenoot M met de verschrikkelijkste darmkrampen wordt opgenomen in het ziekenhuis. Diagnose: een draaiing van de dikke darm, een volvulus dus. En een knoop in je darm, die haal je er het liefst zo snel mogelijk uit.

Prikkels

Zo start mijn feestmaand december. Zeg maar gerust zorgelijk. M is een bijzondere patiënt. Begrijpen ze hem wel goed? Kennen ze zijn medicijngebruik? Zijn al die ziekenhuisprikkels niet veel te veel? Na de (geslaagde!) operatie volgt ook nog eens de ene na de andere complicatie. De darmen komen maar niet op gang en een torenhoge temperatuur wijst op een infectie. Ook dat nog. Elke dag bel ik overdag met de verpleging of een arts en ga ik ’s avonds naar het bezoekuur.

Perfecte afleiding

Het gepieker houdt me uit m’n slaap. Met als voordeel: ’s ochtends weer vroeg op! Want naast deze ziekenhuissoap gaat het werk gewoon door. Parallel aan deze drie weken loopt een geweldig leuke opdracht voor de gemeente Westland: samen met een gelegenheidsteam maak ik een eenmalig personeelsblad met coronaverhalen. Het blijkt de perfecte afleiding.

Lockdown-outfit

Op adrenaline maak ik lange dagen. Ik ga in conclaaf met de vormgeefster en de drukker, stuur de fotograaf op pad en schrijf en redigeer coronaverhalen. Over een jonge medewerkster die acht dagen op de ic lag, over de drukte in de milieustraat en over een collega die haar drukke baan combineert met een groot gezin. Hoe overleeft zij de lockdown? Ook de burgemeester laat van zich horen. En natuurlijk zijn er verstrooiende rubrieken als ‘De Verandering’ en ‘Stel je eigen lockdown-outfit’ samen. ‘Het wordt echt leuk!’, app ik lichtelijk euforisch met mijn opdrachtgever. En we redden het: de bestanden gaan op tijd naar de drukker.

Daar bij die waterval

Vlak voor Kerst komt de patiënt thuis. Toch nog onverwacht. Ons thuiszorgteam moet plotseling alle zeilen bijzetten om het rooster tijdens de feestdagen rond te krijgen. Achter de schermen vermoed ik hun gemor, maar het lukt de zorgverleners om samen met mij de eerste dagen en nachten voor M te zorgen. Die, behoorlijk vermagerd en vermoeid, nog weken nodig zal hebben om te herstellen (spoiler: het gaat goed!).

De werkklus is geklaard en mijn taak als eerste contactpersoon voor het ziekenhuis is opeens weer voorbij. Ik kom bij in ons superchalet op de Veluwe. Als ik de vaste wandeling maak naar de Loenense Waterval (alwaar coronatopdrukte!) voel ik pas hoe moe ik ben. Zo werkt ook deze mantelzorger aan haar herstel. Langzaam wordt alles weer normaal en keert het oude ritme terug. Een rare feestmaand, maar een hoopvol begin van 2021!