Vlieg met me mee naar Zeeland

Daar zitten we. Agenda’s op tafel. Glaasje erbij. De vakantie is voorbij, geen beter moment om de volgende te plannen. Nog een weekje naar de zon in oktober is het idee. Sicilië, Zuid-Spanje, een Grieks eiland misschien. Iets met een zwembad. Nog even voor de kille Hollandse winter zich weer voor maanden aandient.

“We doen het niet”, zeg ik zo stellig mogelijk. Ik kijk naar het gezicht van mijn reisgenoot. Bespeur ik teleurstelling? Valt mee. Helemaal uit de lucht komt dit eenzijdige besluit ook niet vallen. Eerder had ik mijn twijfels al geuit. Niet over een weekje zon – lijkt me heerlijk. Wel over het vervoermiddel: het vliegtuig.

Hagelstenen

De afgelopen weken waren er net iets te veel onheilspellende berichten. Bosbranden en extreme temperaturen op de ene plek, hevige regenval en overstromingen op de andere. Hagelstenen zo groot als tennisballen in München. In augustus. De gevolgen van klimaatverandering zijn zo evident, zelfs klimaatwetenschappers zijn verbaasd over de snelheid waarmee rampen elkaar opvolgen. Vliegverkeer draagt (ik weet het, beperkt) ook bij aan de opwarming van de aarde.

Even niet

Ondertussen neemt het aantal vluchten alleen maar toe. De coronacrisis zorgde slechts voor een tijdelijke dip (o, heerlijke helderblauwe hemel!). Reizigers wijzen naar anderen landen (ja, maar de Chinezen vliegen meer!) naar grote bedrijven (eerst Shell maar eens) en de economie (die mensen op Schiphol moeten ook ergens werken). Ik ben helemaal geen activistisch type – behalve die ene keer met mijn poëtische zwager – maar alles gewoon bij het oude laten en lekker doorvliegen en nietsdoen; ik kan het even niet.

Ja maar, dat vliegtuig gaat toch. Nog wel, maar zonder mij.
Ja maar, ik eet al geen vlees. Heel goed, dat probeer ik ook te minderen.
Ja maar, ga je dan nooit meer…Dat zeg ik niet. Maar dit jaar even niet.

De herfstvakantie wordt een autovakantie naar Zeeland. Op fossiele brandstof. Dat dan weer wel.

Leestip.