Kijktip: volg je innerlijke kompas

“Wanneer kom je nou op tv?” Een oplettende lezer is de laatste passage van mijn vorige blog nog niet vergeten. De redactie van Jacobine – ‘een programma over levensbeschouwelijke dilemma’s’ – benadert mij na de publicatie in NRC met de vraag of ik mijn verhaal ook wil doen voor de camera.

Trouw

Er volgt een prettig gesprek met een redactrice van het tv-programma. Trouw, is het thema dat ze in gedachten heeft. Trouw tot de dood ons scheidt. Wat betekent die belofte als je leven na de stralende trouwdag onverwacht een heel andere wending neemt? Ik twijfel. Mijn persoonlijke verhaal vertellen op tv is toch wel even iets anders dan een interview voor een artikel waarin ik nog van alles kan wijzigen. Bovendien heeft het interview in NRC al genoeg losgemaakt bij mijzelf en betrokkenen. Er zijn ook al bijzondere contacten ontstaan met andere partnerzorgers. Ze hebben bijvoorbeeld een praktische vraag, staan zelf op een vergelijkbaar kruispunt in hun leven of willen gewoon even hun verhaal kwijt bij iemand die hetzelfde meemaakt. Zo is het artikel al waardevol genoeg geweest. Ik besluit dat het wel even goed is zo.

Grijstinten

Ik heb nog wel een tip: een paar jaar geleden zag ik een jonge vrouw in het tv-programma De Reünie die naast de zorg voor haar dementerende echtgenoot het plezier in het leven terugkreeg dankzij een nieuwe liefde. Voor mij indertijd de eerste keer dat ik mezelf herkende in een lotgenoot. Misschien wil zij? Dat wil ze. De redactie spoort deze Simone op en ze schuift aan tafel bij Jacobine.

Natuurlijk ga ik kijken, het levensbeschouwelijke kroncrv-sausje neem ik maar even voor lief… Vooral de wijze woorden van Simone zijn raak. Over verdriet en rouw, de grijstinten van trouw en het volgen van je eigen kompas zonder je veel aan te trekken van het oordeel van anderen. Door de nieuwe geliefde kon ze de zorg voor haar man beter opbrengen. “Je vult de bron weer aan.” En zo is het.

Heb je even 25 minuten over? Kijk de uitzending terug.